Ξημέρωμα Δευτέρας 7 Σεπτεμβρίου. Μια σκέψη γρατσούνισε το μυαλουδάκι του μικρού Κωστή: «Ποιός στ' αλήθεια δε θέλει να κάνει πράξη τους στόχους που έθεσε για τη νέα εβδομάδα που κλείνει γλυκά το μάτι»; Ώσπου ξάφνου μετά από κλάσματα δευτερολέπτου νιώθει το γνώριμο και παλιό συναίσθημα: «Το ‘χω ξαναπεί αυτό... αλλά δεν έχω κρατήσει την υπόσχεσή μου». «Αυτή την εβδομάδα όμως θα προσπαθήσω πιο πολύ...» μουρμούρισε για λίγο μέχρι που τον πήρε ο ύπνος.
Ώρα έξι και μισή το πρωί. «Κωστή μου ξύπνα, είναι ώρα για το σχολείο σου», φωνάζει η μαμά. Ο Κωστής σηκώνεται χαρούμενος, πως αυτή την εβδομάδα θα πετύχει τους στόχους του. Προχωράει προς το μπάνιο και μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο, κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη. «Το ξέρω ότι μπορώ!» μουρμουρίζει με σιγουριά και πλένει το πρόσωπό του. Επιστρέφει γρήγορα στο δωμάτιό του, στρώνει σιγά σιγά το κρεββατάκι του όπως του έχει μάθει η μαμά, ντύνεται και ακολούθως κατευθύνεται προς την κουζίνα. Τρώει το πρόγευμά του και πίνει το γάλα του που με αγάπη του ετοίμασε ο γλυκός του πατέρας.
Ώρα εφτά και δέκα. Όλη ο πατέρας, η μαμά και ο μικρός Κωστής επιβιβάστηκαν στο αυτοκίνητό τους με πρώτο προορισμό το σχολείο του Κωστή. Φέτος μεγάλωσε και θα πάει δημοτικό. Πρώτη μέρα σήμερα και φορώντας το πλατύ του χαμόγελο, είναι έτοιμος ν’ ανακαλύψει τον καινούργιο του κόσμο. Στη διαδρομή κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο. «Μαμά, γιατί υπάρχει τόση κίνηση στο δρόμο», ρωτάει μ’ ένα βλέμμα απορημένο. «Όλοι πάνε στις δουλειές τους αγάπη μου, όπως ο πατέρας σου κι εγώ» απαντάει αμέσως η μαμά. «Εμένα η δουλειά μου είναι το σχολείο;» ξαναρωτάει ο Κωστής. «Ναι αγάπη μου, πρέπει να πας σχολείο, να διαβάζεις για να αποκτήσεις γνώσεις και να γίνεις ένας καλός άνθρωπος» απαντάει και πάλι η μαμά. «Εντάξει» απάντησε ο Κωστής, που αισθάνθηκε για λίγο μεγάλος, αφού πλέον θα πηγαίνει κι αυτός στη δική του «δουλειά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου