Το πρώτο αστεράκι

            

            Παρασκευή, 20 Νοεμβρίου. Πάνε κιόλας δέκα εβδομάδες που ο μικρός Κωστής πήγε για πρώτη μέρα στο σχολείο. Πλέον, έχει αναπτύξει φιλικές σχέσεις με τους περισσότερους συμμαθητές τους και δεν είναι εκείνο το ντροπαλό αγοράκι της πρώτης μέρας.

         Την προηγούμενη εβδομάδα, η δασκάλα του, η κυρία Μαρία υπαγόρευσε στα παιδιά για πρώτη φορά την ορθογραφία. "Λόλα, να ένα μήλο". Ο Κωστής, με τη βοήθεια της μαμάς και του μπαμπά άρχισε να μαθαίνει να τις λέξεις, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στην ορθογραφία. Σήμερα πήρε το πρώτο του αστεράκι, μιας και στην ορθογραφία δεν έκανε κανένα λάθος. Ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφίστηκε ευθύς στο πρόσωπό του. Τότε, με τα μάτια του γεμάτα φως, κοίταξε τον διπλανό του τον Δημήτρη που ήταν στεναχωρημένος. Είχε κάνει ένα λάθος στη ορθογραφία και δεν πήρε αστεράκι. Ο Κωστής αμέσως του είπε "Μην στεναχωριέσαι Δημήτρη, είμαι σίγουρος ότι την επόμενη φορά θα πάρεις κι εσύ αστεράκι!" Βλέπετε, ήθελε να τον κάνει να αισθανθεί καλύτερα, γιατί δεν άντεχε να βλέπει λυπημένους ανθρώπους. Αυτό είναι κάτι που του εμφύσησε ο παππούς του, ήθελε πάντα να βλέπει τους ανθρώπους να χαμογελούν. Είχε πάντα να πει μια γλυκιά κουβέντα για όλους.

            Το τελευταίο κουδούνι για σήμερα ήχησε και τα παιδιά σχόλασαν. Η μαμά του Κωστή ήρθε για να τον πάρει σπίτι. Ο Κωστής, θέλοντας να κάνει περήφανη τη μαμά του, της έδειξε αμέσως το αστεράκι στο τετράδιό του. "Μπράβο αγάπη μου", απάντησε εκείνη. Σε δέκα περίπου λεπτά, έφτασαν σπίτι. Εκεί, τους περίμενε το τραπέζι στρωμένο για να φάνε. Σήμερα μαζί τους θα φάνε και ο παππούς με τη γιαγιά. Ο Κωστής, αντικρύζοντάς τους, χάθηκε στην ζεστασιά της αγκαλιά τους. "Σας αγαπώ πολύ πολύ" τους ψέλλισε δειλά, φιλώντας και τους δύο στο μάγουλο. Η γιαγιά δε μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της απ' την συγκίνηση... Τότε ο Κωστής της λέει "Γιατί κλαις γιαγιά;" "Επειδή σ' αγαπώ πολύ και χαίρομαι που είσαι καλό παιδί".

         Ώρα τρεις και μισή. Η μαμά πλένει τα πιάτα μετά το φαγητό και ο Κωστής, αν και είναι Παρασκευή, θέλει να διαβάσει τα μαθήματά του, για να έχει το Σαββατοκύριακο ελεύθερο για παιχνίδι. Ο παππούς του λέει ένα παραμύθι και ο Κωστής προσπαθεί να το αποτυπώσει σε μια ζωγραφιά. Η δασκάλα τους έχει βάλει να ζωγραφίσουν μια εικόνα από ένα παραμύθι. Τελειώνοντας με τη ζωγραφιά, η γιαγιά τον βοηθάει να μάθει την ορθογραφία του, για να πάρει κι άλλο αστεράκι. "Λόλα πάρε το τόπι". "Γιαγιά, τί είναι το τόπι"; "Η μπάλα Κωστάκη μου" αποκρίνεται η γιαγιά.

           Έτσι ο Κωστής πέρασε ένα υπέροχο μεσημέρι με την γιαγιά και τον παππού, απ' εκείνα που στο μέλλον θα θυμάμαι με ευγνωμοσύνη... Η ώρα πέρασε και ο μπαμπάς επέστρεψε απ' τη δουλειά. Μόλις άνοιξε την πόρτα, ο Κωστάκης έτρεξε στην αγκαλιά του και με μια λάμψη στα μάτια του περιέγραψε τη μέρα του στο σχολείο. Έπειτα, ο μπαμπάς έφαγε το φαγητό που του ζέστανε η μαμά. Αφού ξεκουράστηκε για λίγο, πήρε όλη την οικογένεια και πήγαν στο πάρκο δίπλα απ' το σπίτι τους για να παίξουν όλοι μαζί. Εκεί, όπου μόνο παιδικά χαμόγελα έχουν θέση. Φωνές παιδικές ταράζουν την ησυχία. 

       Σιγά σιγά, άλλη μια μέρα έφτασε στο τέλος της και ο Κωστής γεμάτος ευχαρίστηση ετοιμάζεται για να κοιμηθεί. Όλοι μαζί λένε την προσευχή τους και ευχαριστούν το Θεό για όλα όσα τους έδωσε σήμερα. Ο Κωστής από μέσα του εύχεται ο Θεός να βοηθήσει τον Δημήτρη να πάρει κι αυτός αστεράκι στην ορθογραφία. Στο τέλος, τους φιλάει όλους και ξαπλώνει. Η μαμά τον σκεπάζει. "Όνειρα γλυκά"...